De pedicure

Het is bijna zover. Nog een week en ik ga mijn 39ste levensjaar in. Langzaam maar zeker begin ik het ook te voelen. Sterker nog soms geeft mijn lichaam signalen dat ik een jonge geest in een oud lichaam begin te worden. Vorig jaar werd ik plots wakker met een peesontsteking in mijn schouder, niet veel later diagnosticeerde de dokter ook jicht in mijn teen en begin dit jaar was de diclofenac mijn beste vriend omdat ik mijn nek en rug niet meer kon bewegen van de pijn. En dan ben ik nog niet eens 40 jaar. Maandenlang heb ik me als een zielig in zelfmedelijden verdronken slachtoffer voortbewogen, maar die tijd is nu voorbij. Toen ik mijn zoontje van 4 laatst haarfijn hoorde uitleggen wat de woorden 'last van' betekende wist ik dat het tijd was iets aan mijn mentale en fysieke gestel te doen. De tijd van "papa kan je niet tillen want hij heeft last van" moest voor eens en altijd voorbij zijn. De volgende ochtend nog besloot ik als een volwaardig aannemer een lijstje te maken van al mijn gebreken.